Kardioprotektivna uloga piridostigmina u srčanoj insuficijenciji izazvanoj izoprenalinom

Apstrakt

Uvod: Disbalans autonomnog nervnog sistema (ANS) predstavlja centralni patofiziološki mehanizam u razvoju hronične srčane insuficijencije (HSI). Dominacija simpatičkog nad parasimpatičkim tonusom djeluje kompenzatorno, ali dugoročno dovodi do povećane hemodinamske nestabilnosti, oksidativnog stresa, inflamacije i fibroze miokarda, čime se progresija bolesti značajno ubrzava. 

Cilj: Ispitivanje potencijalnog protektivnog dejstva inhibitora acetilholinesteraze – piridostigmina na pacovskom modelu HSI.

 
Materijal i metode: Korišteni su Wistar albino pacovi muškog pola. Model HSI je indukovan administracijom 5 mg/kg/dan izoprenalina subkutano (s. c.), tokom 7 dana, dok su kontrolne grupe dobijale s. c. fiziološki rastvor (0,9% NaCl). Naredne 4 nedjelje praćen je razvoj insuficijencije srca. Nakon uspostavljanja modela HSI, životinje su randomizovane u četiri eksperimentalne grupe. Control, Iso, Pyr, Iso + Pyr. Životinje u Control i Iso grupi su pile vodu sa česme, dok su životinje u Pyr i Iso+Pyr dobijale piridostigmin (22mg/kg/dan) rastvoren u vodi za piće, tokom 14 dana. Na kraju eksperimenta izvršena su finalna ehokardiografska (EHO) i elektrokardiografska (EKG) mjerenja. Potom su životinje anestezirane kombinacijom ketamina (90 mg/kg) i ksilazina (10 mg/kg), žrtvovane iskrvarenjem, a zatim su prikupljeni uzorci krvi i tkiva za biohemijske I patohistološke analize.

 Rezultati:  Terapija piridostigminom dovela je do značajno usporenog razvoja HSI, smanjila je stepen dilatacije lijeve komore (pad LVIDd i LVIDs), zadebljanje zadnjeg zida (porast PWDd i PWDs) i poboljšala ukupnu kontraktilnost srca, što je potvrđeno porastom ejekcione frakcije (↑EF). Osim funkcionalnih efekata, zabilježeno je i signifikantno poboljšanje antioksidativnog statusa redukcijom TBARS (Tiobarbituric Acid Reactive Substances) i nitrita (NO2 ), uz porast aktivnosti nivoa katalaze (CAT) i glutationa (GSH). Patohistološka analiza je pokazala značajno smanjenje intersticijske fibroze i ćelijske infiltracije u grupi tretiranoj piridostigminom. Takođe je uočen pad ekspresije matriks metaloproteinaza MMP-2 i MMP-9.

 Zaključak: Rezultati pokazuju da primjena piridostigmina u dozi od 22mg/kg/dan dovodi do značajnog usporenja HSI uzrokovane izoprenalinom kod pacova.